Μια παραλία με γαλαζοπράσινα νερά και λευκά βότσαλα, ένα ταβερνάκι που σερβίρει την ψαριά της ημέρας και μερικά απομακρυσμένα χωριουδάκια όπου οι βραδινές βόλτες γίνονται πολύ γρήγορα βραδινές βουτιές. Όπως στις διακοπές των παιδικών μας χρόνων.

Την πρώτη φορά που αντικρίζεις το Φωκιανό από ψηλά, σχεδόν δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις. Είναι δυνατόν μια από τις ωραιότερες παραλίες της Ελλάδας –αν όχι του κόσμου ολόκληρου– να κρύβεται σε αυτές τις απόκρημνες ακτές της ανατολικής πλευράς της Πελοποννήσου; Εδώ όπου οι καταπράσινες πλαγιές του Πάρνωνα βουτούν τόσο απότομα στην θάλασσα που θα έπαιρνες όρκο ότι αν σβήσεις τη μηχανή του αυτοκινήτου θα τις ακούσεις να καταλήγουν σε ένα ηχηρό «σπλας»; Εδώ όπου ο στριφογυριστός δρόμος που ακολουθείς επί μία ώρα, ίσως και περισσότερο, περνά μέσα από ημι-εγκαταλελειμμένα χωριά και φουντωτά δάση, με θέα σε ένα τοπίο αμιγώς βουνίσιο; Δεν μπορεί, οφθαλμαπάτη θα είναι αυτός ο ερημικός κολπίσκος με τα γαλαζοπράσινα νερά.

Κι όμως, αν ακολουθήσεις για λίγο ακόμα τον γεμάτο στροφές δρόμο, που τώρα αρχίζει να κατηφορίζει, θα καταλήξεις σε αυτήν την εξωτική παραλία για την οποία παραδόξως (;) λίγο κόσμο έχεις ακούσει να μιλάει. Όσοι την ξέρουν –κατά βάση οι κάτοικοι της γύρω περιοχής και οι φίλοι τους– την κρατούν επτασφράγιστο μυστικό, πιθανότατα γιατί η πολυκοσμία δεν ταιριάζει με το ροβινσωνικό τοπίο της. Μετά, είναι και η απόσταση που την χωρίζει από οπουδήποτε: το κοντινότερο χωριό που θα μπορούσε κανείς να επιλέξει για βάση του, τα Πούλιθρα, απέχουν μία ώρα γεμάτη στροφές οδήγηση.

Οι αποφασισμένοι να την ανακαλύψουν, ανταμείβονται: Ένας τέλειος, ημικυκλικός κολπίσκος που κλείνει στις δύο άκρες του από τις καταπράσινες πλαγιές του Πάρνωνα που καταλήγουν απαλά στη θάλασσα, χωρίς στεριά στον ορίζοντα (πέρα μακριά, στη νοητή ευθεία βρίσκεται η Μήλος, αλλά όσο και αν προσπαθήσετε δεν θα καταφέρετε να τη δείτε) και χωρίς –για την περίπτωση που δεν το τονίσαμε αρκετά– καθόλου κόσμο. Υπέροχα διάφανα, γαλαζοπράσινα νερά και μεγάλα άσπρα βότσαλα συμπληρώνουν την καρτποσταλική εικόνα. Ένα ταβερνάκι στο πίσω μέρος της παραλίας σερβίρει την ψαριά της ημέρας στο τηγάνι, με soundtrack τα τζιτζίκια και τον ήχο των κυμάτων. Σαν σκηνικό από ταινία, ή σαν τα καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων. Έτσι όπως είναι όλο το Μυρτώο.